La frase

"Décadas prodigiosas".



Línea de cuatro

Línea de cuatro

domingo, 24 de enero de 2010

Estación de Santiago

Hoy un año después volví a Noia. Carmen jugaba partido de voleibol y mientras ella remataba y rotaba, yo recordaba el estadio de San Lazaro, donde ganabámos 1-4. Gran partido de nuestro particular Cristiano Ronaldo y del duende Carlos Álvarez. Bonito recuerdo.
A la vuelta parada obligada en Santiago, comida en un italiano con Sandra y paseo por esa ciudad envolvente y peculiar. Visita al patrón, con fotos incluidas de nuestro particular Xacobeo 2010.
Natalia volvía a su Santiago, después de ... algunos años. Recorrido nostálgico por rincones, cafeterías y direcciones anteriores. También ella tiene memoria histórica. Que alegría.
Puestos a competir con el abuelo cebolleta, a este humilde bloguero, al retornar a Lugo, y al pasar por la estación de ferrocarril santiaguesa, se le fue el santo al cielo (nunca mejor dicho en tan insigne ciudad) y se marchó un montón de años atrás, al recordar, como esa estación fue testigo de un momento futbolero que quedó sellado para siempre.
Desplazamiento a Santiago para jugar contra el Compostela, con el Sporting B. Categoría 2ª División B.
Ese desplazamiento tenía truco, y es que era doble. Jugábamos en Santiago y después cogíamos un tren esa misma noche para jugar el martes en Sevilla, la vuelta de la copa del Rey contra el Betis.
Al partido con el Compos, traíamos varias bajas por sanción, entre ellas, Mino, defensa central que con el tiempo jugaría en el Real Madrid y el Español.
Yo no tenía clara mi convocatoria para Sevilla, puesto que después del partido en Santiago, tres jugadores volverían a Gijón, y los sancionados, entre ellos Mino, se incorporarían a la expedición en Madrid.
Jugué en Santiago, ganamos 1-3, y me gané el billete para Sevilla. Aún recuerdo en el salón del hotel a Ricardo Rezza, el entrenador, decir que tres jugadores volvían para Gijón.
A las doce de la noche nos subimos al tren, coche cama, rumbo a Madrid. Entrenamos en la ciudad deportiva del Real Madrid. Comimos en el aeropuerto, y en la tarde del lunes ya estábamos en la maravillosa Sevilla.
Habíamos ganado por la mínima en Gijón. Teníamos tren de vuelta para las doce de la noche de vuelta a Madrid. Forzamos la prórroga, y acabó todo con 3-2 ( todavía no valían doble los goles en campo contrario). El partido se fue a los penaltys... y perdimos el tren. No contábamos con estar a esas horas todavía en Sevilla.
Perdimos en los penaltys. Buscamos hotel a horas intempestivas y acabamos cenando, invitados por el Betis, fenomenalmente.
Guardo la camiseta número cinco del Betis (Alex, central), al que casí se la arranqué, después de perseguir por el campo a Gordillo, pidiéndole la suya. Lástima, se me adelantó otro compañero.
Mis queridos amigos, nos vemos.

4 comentarios:

  1. As veces cando un nace nun pobo,pensa que non e posibel chegar a formar parte de grupos humanos tan diferentes e peculiares;y se un e de Bacurìn...pois si,nado na corte da xata,e criado màis tarde no barrio feijoo,barrio de hortas e camiños,xente humilde e traballadores honrados,no cal se encontraba o colexo que ia axudar a nosa formaciòn ampla en todolos sentidos;normas militares,de arrestos e castigos,de imposto revolucionario chamado permanencias,condiciòn sen a cal o aprobado non era posibel,a maiores o futuro estaba marcado polo director..fillos maiores traballar o rematar 8ª os seguintes formacion profesional y os de maior nivel economico para o instituto.nivel academico bo,nivel deportivo nulo.
    O deporte era na calle,loita de clases e idades,os màis fortes e maiores xogaban sempre ,os outros se habìa un oco ,màis tarde no clube sagrado corazòn,tampouco alì era doado,do un o once era por altura e peso,o resto tacos de aluminio e camiñar ata o seminario calle arriba para xogar con sorte dez minutos;"ducha" nunha palangana na cal alì os màis menudos tiñamos vantaxe.
    Penso e non sen algunha base cientìfica que non e posibel valorar as pequenas cousas,sen pasar por necesidades do màis simple!
    asdo:un eterno aprendiz...de Bacurìn.

    ResponderEliminar
  2. despois de semellante retrato da realidade da sua xeración, quero aproveitar esta ocasión para declarme públicamente admirador incondicional (aínda que xa o era dende que o coñecín) do rapaz de Bacurín...de grande quero ser coma ti.
    Un abrazo dende a illa amigo.

    ResponderEliminar
  3. E mira por donde,un humilde aprendiz de Bacurìn ten a oportunidade non de redactar(vanidade a xusta)màis ben de pensar en alto;e grazas as tremendas ocurrencias,sempre atinadas e meditadas de Miguel garcìa,escribir no blog, un de Bacurìn!eso si con pedigrì eh!.
    Dicìa unha amiga miña,que para ser feliz hai que ter cubertos dous dos tres pilares necesarios:familia,traballo,amor(amizade);pois eu cada dia aprecio mais estar vivo,como me gusta o dìa a dìa..AMIGOS do barrio Feijoo,sempre, sempre estàn,moitos,moitìsimos coñecidos no futbol y varios deles amigos,pilar màis que cuberto!A MIÑA FILLA UXÌA,responsable,respetuosa,e incluso lista!(lin moitas veces que os genes representan sò un 5% do caràcter e forma de ser da persoa)con un pai coma min co meu pedigrì,saiches boa dabondo;pouco debìn ter que ver no asunto.dedicolle tempo,debìa dedicarlle maìs.pilar inmellorable.o traballo agora mesmo non pasa polo mellor momento,estou agradecido a empresa,vivo grazas a ela,todo loitado e conseguido sen pedir nada,alguns que nada me deron ainda me sacan do que teño,y como todo e reversible espero tempos mellores.
    Amigos do Barrio Feijoo,amigos do outeiro,nenos da residencia e c.d.lugo alevìn,cadetes e xuvenìs honra do lugo, Uxia M.F.grazas por deixarme ser un dos vosos.

    ResponderEliminar
  4. Yo es que no puedo con vosotros dos(miguel y moure)cada dia me emocionais y me haceis recordar muchos momentos bonitos.Gracias por ser asi.Un abrazo.Maribel.

    ResponderEliminar